19 stycznia 2016, wtorek

15:15. Ktoś o tobie myśli. Najprawdopodobniej tylko Ty sama.

Siedzę sobie właśnie w kawiarni, stężenie słodyczy w organizmie zaspokoiło ciastko z kremem czekoladowym. Dwie godziny okienka to doskonała okazja, żeby się zatrzymać. Moment doniosły jak na filmie. Muzyka poważna w tle, a na blacie imitującym marmur, kawa. Trzecia dzisiaj. O nie, Sylwia, tyle kofeiny?!
Przede mną wielkie okno, za mną nużące przedpołudnie. Za oknem zaś wirujace płatki śniegu. Muzyka osiąga właśnie kulminacyjny moment. I ma człowiek takie "przebłyski jasności". Dostojeństwo tej chwili psuje tylko szyld po drugiej stronie ulicy - "Bank Zachodni WBK". Wracam na ziemię, notatki czekają.
Czasem życie wygląda jak teledysk. I nieważne, czy to Sonata Księżycowa, czy Girls Just Want To Have Fun. Wystarczy muzyka i światło. Liczy się moment.

Warto czasem w środku zapędzonego dnia tak po prostu, na chwilę, zatrzymać się.

16 stycznia 2016, sobota

Szesnaście dni temu rozpoczął się 2016 rok. Dwie szesnastki mi się pokryły, jak ładnie. Będzie to prawdopodobnie pierwszy post pozbawiony zdjęć. Chciałabym, żeby najważniejsza stała się treść. Jest środek nocy, siedzę skulona na twardym krześle, stół rozświetla spokojny płomień świecy, słoik robi za lampion. Już prawie miesiąc po świętach, ale lampki choinkowe wciąż wiszą nad łóżkiem. Ten rodzaj światła robi klimat o każdej porze. Dzisiaj, a właściwie już wczoraj wieczorem, pierwszy raz dłużej padał śnieg. Widok na pustą, ośnieżoną ulicę jest zdecydowanie lepszy od widoku na ulicę pełną chlapy i smutnych ludzi.
Nie umiem pisać o poważnych rzeczach. To nie ten rodzaj ekshibicjonizmu mnie tu trzyma. Po prostu mam czasem silną potrzebę coś ładnie ubrać w słowa. Chociaż to może wydawać się nieistotne. Pewnie łączy się trochę z moją wewnętrzną potrzebą estetyzowania rzeczywistości.
Rok zaczął się całkiem miło. Miły starszy pan przepuścił mnie w kolejce do kasy, bo miałam niewiele rzeczy. Całe dwie. Zaliczyłam egzamin. Łapałam spojrzenia i uśmiechy ludzi na ulicy. Zadzwoniłam do przyjaciółki, żeby porozmawiać, chociaż zazwyczaj tego nie robię (Znacie tę niechęć do rozmawiania przez telefon? Gdy byłam mała i dzwonił do mnie dziadzio odpowiadałam, że "nie ma nikogo w domu" - zostało mi to do dziś.). Mam przeczucie, że to może być dobry rok.
2016, nie zawiedź.