Obłokobujanie

Gdy zaczynam pisać tego posta mija dokładnie miesiąc od opublikowania ostatniego. Sama nie wiem co przez ten miesiąc robiłam. Wiem za to czego nie robiłam lub robiłam niedostatecznie. O tym człowiek zawsze wie wystarczająco i może to nawet dobrze, bo wtedy łatwiej się zabrać za naprawianie. Za kilka dni rozpocznie się ostatni rok, w którym będę mogła powiedzieć, że mam naście lat, to trochę przerażające. Te 12 miesięcy minęło niewiadomo kiedy, i gdyby nie foldery ze zdjęciami (pogrupowane miesiącami oczywiście!), to pewnie o części wydarzeń bym zapomniała. A fajnie jest pamiętać o codzienności.
Cieszę się przeogromnie, bo wreszcie mam czas na czytanie. Może w najbliższych dniach uda mi się w końcu obejrzeć jakiś film i posprzątać w pokoju. Mogę usiąść, porozmawiać z bliskimi przy kubku herbaty i nigdzie się nie spieszyć. Fajnie jest się nie spieszyć.
W 2015 rok zamierzam wejść bez zbędnego ciśnienia, może jeszcze uda mi się tu przed jego rozpoczęciem napisać. Nie ma co postanawiać, bo i tak cholera bierze te wszystkie plany. Trzeba krok po kroku, coś robić. Nie stać w miejscu. Próbować. Odkrywać. Uczyć się każdego dnia czegoś nowego. Jakoś iść przez to życie, żeby później móc powiedzieć - było dobrze. Bo fajnie jest mieć satysfakcję. I egoistycznie być z siebie dumnym.

Tak jak 90% społeczeństwa, ubolewam nad faktem, że nie ma śniegu, a gdy już jest, też ubolewam (ale dopiero po wstępnej euforii). Jakiś dziwny ten grudzień, taki niegrudniowy. Mam nadzieję, że chociaż bez białego puchu, udało mi się zachować zimowy klimat zdjęć.

Jest 00:13, Moi Mili Państwo, właśnie powitaliśmy kolejny dzień naszego życia, jest dobrze